Een coachgesprek met een psychiatrische patiënt?
Kan dat?
Onlangs kwam een cliënt in mijn praktijk vanwege haar depressie. Dit terwijl ze al 9 jaar onder psychiatrische behandeling stond . Ik raak met haar aan de praat en ze vertelt me dat ze oorspronkelijk werd opgenomen wegens een ernstige dwangneurose. Ik wist enigszins wat me te wachten stond, het werd een diepgaand gesprek.
“Een neuroot is expert in het creëren van problemen en een psychoot in het bedenken van onrealistische oplossingen.” onbekend
Deze vrouw had geen makkelijk leven. Medicijnen tegen haar neurose om met bloed in aanraking te komen. Medicijnen om de bijwerkingen van deze medicijnen op te heffen. En daarnaast jarenlange cognitieve en gedrags therapieën die tot enige tijd geleden effectief leken te zijn. Totdat ze op een ochtend wakker werd en begon te huilen en niet meer op kon houden. Snel was de diagnose depressie gesteld. Want als je steeds huilt lijkt dat vrij logisch en nog sneller was er een pil gevonden die het euvel moest verhelpen. Wat me opviel was dat de psychiater de depressie als een ziekte beschouwde en benaderde. Met andere woorden haar depressie was net zoiets als het krijgen van kanker. Een ziekte zonder ogenschijnlijke oorzaak. Helaas kunnen we depressie nog niet wegsnijden of met chemotherapie behandelen dus moeten we medicijnen geven.
Ik was enigszins verbaasd over deze aanpak en begon haar wat vragen te stellen over wanneer ze zo wakker was geworden.
“Dus wanneer begon dat precies?”
“Op een ochtend moest ik ineens huilen en ik kon niet meer stoppen.”
“O.k. ik begrijp het niet helemaal, je begon ineens te huilen?”
“Ja, ik werd wakker en was niet meer te stoppen.”
“Was er iets gebeurt?”
“Nee, helemaal niets. Ik begrijp het zelf ook niet.”
“Wat gebeurde er dan vlak voor dat je zo moest huilen?” Stilte. “Ik bedoel vlak voor de eerste traan?”
“Ja, toen moest ik denken aan mijn zaak die failliet was gegaan.”
“Je zaak?”
“Ja, ik had een honden kapsalon en na een half jaar moest ik hem sluiten. Want het lukte me niet en het ging net zo goed met me na die gedragstherapie voor mijn dwangneurose.”
“Dus je had een hondenkapsalon, kon zelfstandig functioneren na je gedragstherapie en toen ging je zaak failliet?”
“Ja en ik ben toen ook hartstikke dik geworden nadat ik juist 14 kilo was afgevallen, 14 kilo hoor.”
“Jeetje ook dat nog, wat betekende dat dan voor je?”
“Nou dat ik mijn man nog meer moest teleurstellen.”
“Wat bedoel je precies?”
“Nou we zijn al 12 jaar samen en de laatste 9 jaar draait het om mij, ik bedoel ik kan al 9 jaar niets.”
“En daar voel je je verdrietig over?”
“Ja”.
“Leg eens uit, wat is de relatie tussen je verdriet en het teleurstellen van je man, je figuur en je faillissement net nu het zo goed ging?” “Nou ik voel me schuldig.”
“Wat bedoel je?”
“Ik voel me eigenlijk heel vaak schuldig, ik voel me schuldig over van alles.”
“Je vindt me misschien een beetje dom, maar ik begrijp niet helemaal wat je zegt, schuldig?”
“Ja, ik voel me schuldig over het feit dat mijn zaak failliet is gegaan. Dat ik te dik ben. Dat ik alle aandacht op eis van mijn man en dat ik al jaren niet kan functioneren.”
“Oh, ja dat is niet niks, hoe voel je je daar dan weer over?” “Verdrietig, heel verdrietig.”
“Verdriet wat zo de hele dag blijft hangen?”
“Ja, de hele dag moet ik huilen.”
Wel of niet depressief?
“Dus wat je nu eigenlijk zegt is dat je helemaal niet depressief bent?” “Wat bedoel je?”
“Nou, volgens mij voel je je verdrietig over het feit dat je je schuldig voelt. Dat betekent dat je verdriet niet het primaire probleem is, maar het gevolg van je schuldgevoelens. En dat betekent dat je medicijnen krijgt voor iets wat niet het probleem is, maar het symptoom.”
Stilte. Plotseling een totale verandering in gezichtsuitdrukking.
“Oh zegt ze, dat is waar, het klopt wat je zegt, het is niet een grote brij waar ik niet uitkom.”
“Nee, sterker nog je verdrietige gevoelens zijn jouw unieke interne reactie op je gevoelens van schuld. Hoe zou je jouw houding noemen, de houding die je hebt naar jezelf toe wanneer je je zo verdrietig voelt over je schuldgevoelens?”
“Hmmm, ik heb medelijden met mezelf.”
“Zelfmedelijden dus. Ja daar zou ik me ook depressief door gaan voelen. Wat is het effect van zelfmedelijden op de rest van je leven?” “Nou dan zie je geen toekomst perspectief meer, dan zie je zelfs geen opening meer. Nee, het is dan gewoon zwart en je hebt geen zin meer om vooruit te bewegen.”
“Omdat..?”
“Omdat het geen nut heeft, waarom zou je gaan bewegen als je nergens naar toe kunt, als het geen zin heeft, geen nut…?”
“Ja, dat lijkt me vrij zinloos en zwaar.”
“Ja, alsof je leven geen betekenis heeft, er is ook zoveel ellende in de wereld….”
Meer hierover lezen? Zie mijn boek: Geluk is deprimerend.
Behoefte aan persoonlijke begeleiding?
Ga naar de depressie coach pagina voor meer informatie over hoe je het beste begeleidt kunt worden wanneer je last hebt van depressieve gevoelens.
Wil je leren hoe je met depressie kunt werken?
Ga naar de depressie coach certificering pagina om te ontdekken hoe jij opgeleid kunt worden tot depressie en levenslust coach.
Wassili Zafiris
[button-blue width=”185″ page=”../coaching”]Lees meer over coaching[/button-blue]
